Όνειρο Θερινής Νυκτός

(Διαβαζεται με μια ανασα)

Ενιωθα να αιωρουμαι ξαφνικα το μπλε γινοταν κοκκινο και το κοκκινο πρασινο επιασα ένα ποτηρι και αυτό μεταμορφωθηκε σε μπαλονι το μπαλονι ξεφυγε από το χερι μου και αρχισε να χορευει ελευθερα μαζί με τον ανεμο όπως και εγω καταφερα να μπορεσω να κινηθω η ζαλη που ενιωθα ηταν εκστατικη ημουν ελευθερη δυνατη και απαλλαγμενη από κάθε σκεψη από κάθε δεσμο για μια στιγμη καταφερα αυτό που γενιες και γενιες ανθρωπων προσπαθουν να πετυχουν μακαρι να κρατουσε για μια αιωνιοτητα αλλά αυτό που συμβαινει είναι σαν αιωνιοτητα τα χρωματα παλι αλλαζουν σε έναν ανελεητο χορο ο αερας φυσαει δυνατα τα μαλλια μου μπλεκονται με τα κλαδια των δεντρων που συναντω καθως πεταω χαμηλα τωρα πεταω πιο ψηλα παρατηρω τους ανθρώπους που ξυπνανε μα δεν καταλαβαινουν πως για παντα θα κοιμουνται στον πιο βαρυ ληθαργο οι πετρες αλλαζουν μορφη κατι φαινεται ναι είναι φτερα οι πετρες εγιναν πουλια πετανε μαζί μου τωρα μου κρατανε συντροφια

Μήπως;

Μήπως νιώθετε εγκλωβισμένοι;
Μήπως νιώθετε ότι η Ελλάδα είναι πολύ μικρή για να χωρέσει τα όνειρά σας;
Μήπως τίποτα δεν θα αλλάξει, όσες προσπάθειες κι αν γίνουν;
Μήπως θα άλλαζαν πολλά αν ο καθένας έκανε ότι πραγματικά ήθελε;
Μήπως πρέπει να αρχίσουν οι άνθρωποι να σκέφτονται;
Μήπως...;

Παράπονο

Λίγη ανθρωπιά.
Λίγη ανθρωπιά περιμένω, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει κάποιος.
Απαιτεί τη μικρότερη προσπάθεια.

Να είναι άνθρωπος.